Het is 12 mei, vol in de eerste lockdown. In mijn hand de telefoon; ik ben aan het bellen met een potentiële klant. Ik ben al maanden bezig met deze dame van een groot en vooral chique advocatenkantoor op de Zuidas.
We zitten midden in de laatste onderhandelingen om onze samenwerking eindelijk officieel af te trappen, als zij vraagt of het allemaal goed gaat aan mijn kant van de lijn. Ik knik en mompel instemmend en probeer me zo goed mogelijk te herpakken.
Mijn andere hand zit ondertussen vol in de poepluier van mijn tweejarige zoontje. Die giert het uit van het lachen, terwijl ik hem met een hand, mijn linker notabene, probeer te ontdoen van zijn luier.
Tijdens de eerste lockdown had iedereen nog begrip voor de te pas en te onpas inhakende kinderen tijdens videovergaderingen. De Amerikaan Robert Kelly werd er zelfs wereldberoemd mee. Tijdens een live interview met de BBC kwamen Kelly’s kinderen binnen slenteren met in hun kielzog hun moeder die dit duidelijk had willen voorkomen.
Inmiddels zitten we alweer een paar weken in nieuwe lockdown. Met de kinderen thuis. De feestdagen en de daarmee (voor velen) lagere werkdruk boden nog enige verzachting van de situatie. De kans is echter groot dat de kinderen vanaf volgende week nog niet terug naar opvang, school en BSO mogen.
Dat betekent dat nu de economie weer gewoon moet gaan draaien, zo’n **[twee miljoen](https://www.nji.nl/nl/Databank/Cijfers-over-Jeugd-en-Opvoeding/Cijfers-per-onderwerp/Cijfers-per-onderwerp-Gezinnen#:~:text=In 2019 zijn het er,het aantal eenoudergezinnen stijgt gestaag.)** gezinnen (met thuiswonende kinderen) op niet meer dan halve kracht kunnen draaien. Dat komt niemand ten goede. Niet de ouder, die overuren moet draaien. Niet de werkgever die hier toch echt rekening mee zal moeten houden. En ook niet de kinderen die opeens tweederangs onderwijs krijgen. Als ze het überhaupt al krijgen.
Iedereen zal kunnen beamen dat je als (werkende) ouder vaak niet de meest aangewezen persoon bent om je kinderen les te geven. Ouders hebben over het algemeen minder geduld, minder tijd en minder ervaring met het leerproces van hun kroost dan de specifiek daarvoor opgeleide docent.
Helemaal als dat thuisonderwijs met werk gecombineerd moet worden. Thuisscholing is nou eenmaal iets anders dan je collega’s vertellen wat ze moeten doen. Je moet er continu bovenop zitten. Met als gevolg dat het werk naar de avonduren verschuift.
Bovendien zijn er naast deze ‘welvaartsproblemen’ ook ernstige uitdagingen. De algehele ontwikkeling van onze jeugd blijft achter. De kloof tussen kinderen wordt groter en er is sprake van toenemende kindermishandeling, aannemelijk door de oplopende stress thuis. Het zijn best drastische gevolgen van wat minister Hugo de Jonge deels beschouwd als een pressiemiddel om mensen meer gehoor te laten geven aan de plicht van het thuiswerken.
Voorlopig zal je dus zelf inventief moeten zijn om jezelf, je werk en je kinderen te ontzien. Gelukkig geldt voor veel ouders dat zij andere ouders kennen die in precies dezelfde situatie verkeren. Deel die last. Je mag twee anderen ontvangen thuis. Ouders in het ene huis, kinderen in het ander.
Ondernemend als Nederland is zijn er zelfs al inventieve partijen die hier handig op inspelen. Zo biedt Charly Cares, de Tinder van het babysitten, werkgevers nu de mogelijkheid om werknemers te ontzien door middel van oppassen met thuisonderwijs-ervaring.
Babysittende jongeren blij dat ze weer geld kunnen verdienen. Werkgever blij dat jij weer gewoon rustig aan het werk kan. Kinderen blij dat jij ze geen les meer hoeft te geven. Jij blij, punt.
