Eindelijk werden afgelopen week de eerste langverwachte versoepelingen van de lockdown aangekondigd. Voor velen is het vooruitzicht om straks weer de kinderen ’s ochtends af te kunnen zetten, zelf weer naar kantoor te kunnen en langzaamaan ook weer een hapje te gaan eten buiten de deur een zegen.
Toch hoor ik in mijn directe omgeving ook steeds vaker mensen die de lockdown als positief hebben ervaren. Ze roemen daarbij met name minder verplichtingen, minder reistijd en een compleet lege agenda. We hebben eindelijk weer een beetje me-time terug.
Dat geeft te denken over het jarenlange hot topic van de work/life balance. Is dat wel het echte probleem? Werk is namelijk iets dat voor velen gewoon de orde van de dag is. We werken om te leven. Dat er steeds meer van ons verwacht wordt op dat werk is misschien niet iets dat we volledig onder controle hebben. Sterker nog, wordt er daadwerkelijk wel meer van ons verwacht?
Uit diverse onderzoeken blijkt dat we in Nederland überhaupt niet echt te klagen hebben. We werken gemiddeld tussen de 26 en 36 uur per week en in het weekend zo min mogelijk.
Dan rest ons dus onze privétijd. Die is wel een stuk drukker geworden de afgelopen jaren. Gemiddeld spenderen we 2 tot 3 uur per dag op onze telefoons. Daar gaat het eerste deel van je balans. Veel van die telefoonactiviteit is tussen andere bezigheden door wat desastreus is voor je focus en zorgt voor een opgejaagd gevoel.
Bovendien vergroot social media dat opgejaagde gevoel nog eens extra. Onze digitale vriendenkring neemt toe. We worden continu geconfronteerd met de zogenaamd perfecte levens van de mensen om ons heen die overal bij zijn, alles meemaken, iedereen kennen.
In een verlangen naar eenzelfde spectaculair sociaal leven jagen we onszelf alleen maar verder op. We vliegen van afspraak naar afspraak, terwijl onze maatschappij paradoxaal steeds individualistischer wordt. We bouwen meer relaties op, maar met minder diepgang. De vraag rijst of we wel gelukkiger worden van zo’n uitbundig sociaal leven? Wie heb je nu een plezier gedaan met je eigen vrije tijd?
Vanuit Scandinavië leren we al meer over de waarde van diepgaander contact. De Denen hebben het werkwoord Hygge geïntroduceerd (vertaling: gezelligheid) en de Zweden Lagom (niet te veel, maar ook niet te weinig) wat beide zou bijdragen aan een minder gejaagd en positieve mindset.
Een van de redenen waarom men in de bepaalde gebieden (de befaamde Bluezones) langer, gelukkiger en gezonder leeft, is hun sociale interactie. Mensen in de Bluezone-regio’s verbinden zich in Moais: kleine groepjes van zo’n 5 mensen die zich levenslang aan elkaar verbinden. Ze staan voor elkaar klaar en spreken elkaar ook aan op negatief gedrag. Deze omgangsvorm zou een bewezen positieve invloed hebben op hun algehele gezondheid.
Ook bij Harvard Business Review kwam de vraag voorbij of we niet wat selectiever met onze relaties om moeten gaan en daarmee ook met (de kwaliteit van) onze tijd. Een beetje Marie Kondo’en in je vriendenkring kan dus misschien geen kwaad.
We kunnen de schuld van onze groeiende onrust aan onze work/life balance toedichten, maar die ligt voor een groot deel buiten onszelf. Je kan ook kijken hoe kwalitatief je omgaat met je live/life balance. Leef je echt je eigen leven of word je geleefd door de verwachtingen van anderen. Die live/life balance heb je tenminste in ieder geval zelf in de hand.
